Door Jolanda Been, werkzaam binnen WZC Topaz Zuydtwijck in Leiden

Bij Topaz Zuydtwijck in Leiden draait alles om liefdevolle zorg voor mensen met dementie. In ons woonzorgcentrum werken we met aandacht, geduld en betrokkenheid en snoezelen is daarin voor mij een essentieel onderdeel. Het is geen luxe, maar een noodzaak. Een manier om mensen te bereiken die zich soms langzaam terugtrekken uit de wereld om hen heen.

Onze Snoezelruimte is een plek van rust en verwondering. Hier staat de mobiele snoezelkar, gevuld met materialen die uitnodigen tot voelen, kijken, luisteren. Er is een bubbelbuis die zachtjes borrelt, fiberoptische strengen die dansen in diverse kleuren licht, en geurige oliën die herinneringen oproepen. Alles is erop gericht om zintuigen te prikkelen, maar op een liefdevolle, rustige manier.

Wat mij het meest raakt, is de kracht van de handmassage. Een eenvoudige aanraking, met (warme) olie en volle aandacht. Soms is dat het moment waarop iemand ontspant, een zucht slaakt, of zelfs een glimlach laat zien. In die aanraking zit erkenning: ik zie jou, jij bent er nog. En dat is misschien wel het mooiste wat we kunnen geven.

Snoezelen helpt mij om contact te maken met mensen met verschillende vormen van dementie ook wanneer woorden niet meer werken. Via geur, muziek, licht en aanraking kunnen we hen bereiken op een ander niveau. Een niveau waar rust, veiligheid en herkenning centraal staan.

Bij Zuydtwijck geloven we dat het hele leven telt. En in de Snoezelruimte zie ik dat elke dag opnieuw: een blik, een aanraking, een moment van verbinding. Dat is waarom ik dit werk doe. Omdat iedereen het verdient om gezien te worden, ook als de wereld om hen heen steeds moeilijker te begrijpen wordt.